Talarki

Od kilku miesięcy, kiedy mam ochotę coś zjeść na szybko poza domem, kupuję krakersy. Nie, żeby mi jakoś wyjątkowo smakowały, po prostu nie są słodkie, nie trzeba ich gotować, są dostępne i zapychają. Kiedy sobie czasem myślę: „ale bym coś zjadła”, to od razy widzę krakersy. Problem w tym, że jak już zjem z jakiejś firmy, to następnym razem nie smakują, bo są strasznie przesolone lub przeprawione. Nigdy nie kupuje dwa razy takich samych.

Zastanawiałam się ostatnio, skąd one się wzięły w moim menu – przecież wcześniej nie lubiłam, nie jadłam. Ze słonych przekąsek lubiłam zawsze chipsy (kilka konkretnych smaków), ale krakersów – nigdy.

Stwierdziłam, że zrobię sobie je sama, skoro żadne sklepowe mi nie smakują.

Znalazłam pierwszy-lepszy przepis. Niby nic trudnego, a ja i tak zapomniałam dodać oleju. Przygotowany w kubku został na blacie, a ja zorientowałam się o tym niedopatrzeniu następnego dnia, myląc go z resztką herbaty i wylewając do zlewu.

Kiedy wycinałam te moje – kieliszkiem, choć w przepisie były prostokątne, po pierwsze serii popatrzyłam na ich płaski, okrągły kształt i nagle mnie olśniło.

Kiedy 30. maja widziałyśmy się z Natt po raz ostatni, K. wychodził po zakupy spożywcze do Kauflandu i pytał ją, jakie smakołyki chce do szpitala. Natt chciała żelki, Kinder Cardsy i właśnie talarki. Musieli mi wytłumaczyć – nie wiedziałam, czym te całe talarki są. Kojarzyły mi się tylko z okrągłymi plastrami ugotowanych, smażonych ziemniaków.

„Talarki” to krakersy

Kinder Cardsów nie było. Ale talarki były. Prawdopodobnie i tak nawet ich nie tknęła.

Ochota na krakersy wszelkich kształtów opuściła mnie, jak tylko sobie uświadomiłam, że za ich pomocą chciałam nawiązać jakiś „kontakt”, zapewnić sobie przeniesienie się w czasie.

Podświadomość to jest jednak totalnie popieprzona sprawa.

Tak, jak żałoba.